ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΕΝΑ ΑΛΜΑ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΑΤΗ.

 

Σήμερα δεν θα σας μιλήσω αφηρημένα, αλλά με στοιχεία, με αληθινά γεγονότα και ίσως πολλοί να θεωρήσετε πως έχω μια ζωηρή φαντασία, κάποιοι άλλοι θα προσπαθήσουν να δώσουν τις δικές τους λογικές εξηγήσει, εμένα με ενδιαφέρει η επόμενη κατηγορία, εκείνοι που θα μπουν σε σκέψη και θα τους έχω δώσει ένα λόγο ακόμα να αναρωτηθούν τι συμβαίνει γύρω τους.

Όχι δεν είμαστε όλοι ίδιοι, δεν έχουμε την ίδια αντίληψη, δεν έχουμε τους ίδιους στόχους, δεν έχουμε την ίδια ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΨΥΧΗΣ. Αυτό δεν είναι ένα αυθαίρετο συμπέρασμα, που ικανοποιεί μια εγωιστική αντίληψη της πραγματικότητας. Είναι κάτι που η ζωή μου έχει αποδείξει, από τα πρώτα μου βήματα. Αρχής γενομένης από το πατέρα μου. Όποιος διαφωνεί με το συμπέρασμα μου, θα ήθελα να μου εξηγήσει με τη λογική του τα παρακάτω και να μου δώσει ουσιαστικές εξηγήσεις.

Ο πατέρας μου, λόγω πολέμου, κατάφερε να τελειώσει μόλις την Τρίτη δημοτικού. Από ένα ορεινό χωριό, σε ένα περιβάλλον, όπως ήταν τότε τα χωριά όπου κουμάντο έκανε ο χωροφύλακας, και το πνευματική καθοδήγηση αναλάμβανε ο παππάς. Βιβλίο δεν είχε κανείς, κι οι περισσότεροι δεν ήξεραν καν την  υπογραφή τους να βγάλουν. Στα 20 του κατέβηκε στην Αθήνα και βρέθηκε σε ένα πιο εξελιγμένο περιβάλλον, αλλά ίδιες αντιλήψεις. Θρησκόληπτοι, κομματισμένοι σε κάποιο από τα μαντριά, δουλειά και κανένα ταβερνάκι με μια ρετσίνα να λένε το πόνο τους.

Ουτε καν είχε έρθει σε επαφή με ανθρώπους του πνεύματος, ανθρώπους άλλων κοινωνικών τάξεων. Ενας φτωχός οδηγός που πάσχιζε να βγάλει ένα μεροκάματο. Όμως όπως ο ίδιος μου είπε όταν τον είχα ρωτήσει από που ξεκίνησε όλο το διαφορετικό που ένοιωθε, μου είπε πως από τότε στο χωριό, όταν τα άλλα πιτσιρίκια παίζανε στο δάσος, εκείνος είχε βρει ψηλά ένα ξέφωτο, το έσκαγε μακριά από όλους και κοίταζε τον ουρανό, τον ήλιο, τη νύχτα τ΄αστέρια κι άπλωνε τα χέρια του να τα φτάσει. Κι όταν πήγε σχολείο το πρώτο πράγμα που ρώτησε το δάσκαλο ήταν που μπορεί να βρει βιβλία για τα αστέρια. Ο πατέρας μου ερχόμενος στην Αθήνα βρήκε αυτό που έψαχνε. Τα βιβλία. Όταν γεννήθηκα ήμουν σε ένα σπίτι που είχε παντού βιβλία από ένα πατέρα που είχε βγάλει την 3^η δημοτικού και μια μάνα μοδίστρα που είχε βγάλει την 6^η δημοτικού.

Ολη μου η παιδική ηλικία ήταν σαν να ζούσα σε ένα φιλοσοφικό καφενείο. Με το δάχτυλο του να κάνει προσπάθεια να μη χάνει τη σειρά και διαβάζοντας αργά με κόπο, ξεκοκκάλιζε την αρχαία ελληνική γραμματεία. Θυμάμαι ακόμα τα νεύρα της μάνας όταν χάλασε το μισό μισθό του να αγοράσει τα ΑΠΑΝΤΑ ΠΛΑΤΩΝΑ. Θυμάμαι που κάθε φορά που ήταν μια γιορτή, ή τα γενέθλια μου, περίμενα με λαχτάρα το βιβλίο που θα μου έκαναν δώρο. Οι γύρω μας θεωρούσαν παράξενους. Παράξενους και όχι σωστούς γιατί είχε αφήσει το παιδί ‘’να μη βγει ο σατανάς από μέσα του’’ μια και ποτέ δεν με κοινώνησαν, δεν με πήγαν στην εκκλησία. Γύρω του όλοι οι φίλοι πιστοί, κι οι γονείς μου μια φυσική απέχθεια για τα ιερατεία, τα δόγματα που είχαν διδαχτεί, τις υποδείξεις που συνεχώς τους έκανε το ‘’περιβάλλον’’.

Αναρωτιέμαι συχνά τι να είπανε εκείνες οι τρεις γυναίκες που ανέφερε πάντα η γιαγιά μου πως στάθηκαν δίπλα στη κούνια του τη νύχτα που γεννήθηκε… Εκείνη δεν είχε αμφιβολία γιατί έλεγε πως ήταν οι Μοίρες που ήρθαν να ορίσουν τη ζωή του παιδιού. Και μάλιστα έλεγε πως η Τρίτη με το αδράχτι είχε αφήσει μακριά κλωστή και θα ζούσε πολλά χρόνια. Η γιαγιά δεν ήξερε γράμματα. Όμως την ήξεραν σαν την γιατρισσα στο χωριό γιατί ήξερε να γιατρεύει με τα βότανα, που της το είχε μάθει η δική της μάνα, που είχε κι ένα βιβλίο χειρόγραφο που δυστυχώς το έκλεψε ο γερμανός αξιωματικός μόλις το είδε σε μια έρευνα που έκαναν στο σπίτι.

Από εκεί και πέρα ξεκινάει μια μακριά πορεία που χαράκτηκε για πρώτη φορά στο σπίτι μου. Ο πατέρας μου έφυγε πριν μερικά χρόνια, αλλά δεν ένοιωσα πως έχει χαθεί, γιατί ένα μήνα μετά το θάνατο του, είδα ένα ολοζώντανο όνειρο, τον είδα να είναι σε ένα φωτεινό χωράφι καταπράσινο, με τα ρούχα του αγρότη, θέριζε και ήταν χαρούμενος και μου φώναξε, βρήκα το τόπο που ζητούσα, μη φοβάσαι για εμένα είμαι πολύ καλά.

Θα μου πείτε όνειρο ήταν, μόνο που τα όνειρα στην οικογένεια μου ήταν μια μεγάλη παράδοση. Πολλές φορές χαρήκαμε προκαταβολικά κι άλλες φυλαχτήκαμε εγκαίρως εξ΄αιτίας τους.

Όλα αυτά τα γράφω, και θα μπορούσα να σας γράψω κι άλλα πολλά που μοιάζουν με παραμύθι, όχι για μια επίδειξη διαφορετικότητας, αλλά γιατί νοιώθω πως πάρα πολλοί νέοι άνθρωποι σήμερα νοιώθουν μέσα τους πως δεν είναι σαν τους άλλους, πολλοί απογοητεύονται ψάχνουν να βρουν γιατί δεν είναι, άλλοι νομίζουν πως δεν στέκουν καλά, άλλοι τα σβήνουν όσα αισθάνονται σαν να είναι ένα ψέμμα, κι όμως όποιος σήμερα δεν έχει καταλάβει πως όλα όσα ζούμε είναι η μεγάλη απάτη, πως αυτά που μας βομβαρδίζουν το μυαλό δεν είναι τίποτα άλλο από σκουπίδια, και πως υπάρχει μια άλλη πραγματικότητα που κρύβεται καλά από εκείνους που δημιούργησαν τις τυφλές κοινωνίες, αυτός είναι στ΄αλήθεια ο καταδικασμένος να παραμείνει στην φυλακή που τον καταδικάσανε χωρίς να ξέρει καν το λόγο.

Χρέος των ανθρώπων που βιώνουν ένα βαθμό αφύπνισης δεν είναι να περιαυτολογούν, να επιδεικνύουν με αλαζονεία τις γνώσεις τους , ή το χειρότερο να εκμεταλλεύονται τις υπαρξιακές ανησυχίες των ανθρώπων για το κέρδος, όπως αιώνες τώρα κάνουν οι μαυροφορεμένοι, αλλά να δώσουν έστω κι ένα λιθαράκι γνώσης, με σεβασμό για όλους εκείνους που μόλις ξυπνάνε από τον εφιάλτη. Γύρω μας αυτή τη στιγμή γίνεται ο σημαντικότερος και πιο σκληρός πόλεμος που έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα. Και δεν γίνεται με σφαίρες ούτε με ξιφολόγχες, αλλά σε νοητικό, πνευματικό και ψυχικό πεδίο.

Πολλοί άνθρωποι είναι ήδη καταδικασμένοι. Αλλοι έχουν συμαχήσει με τον εχθρό. Αλλοι βρίσκονται στα χαρακώματα και πολεμάνε. Κι άλλοι πολλοί παίζουν τον παραδοσιακό σε εποχές δύσκολες ρόλο του ρουφιάνου. Γι΄αυτό δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Γιατί ο σκοπός μας δεν είναι ίδιος, τα όνειρα μας δεν είναι ίδια, η ποιότητα της ύπαρξής μας δεν είναι ίδια. Εσύ ο αγνός άνθρωπος πως θα διαλέξεις? Πολύ απλό. Αφησε το ένστικτο να σε οδηγήσει, και δες ποιος είναι τι , από τα έργα του, και από το πως κινείται σ΄αυτή τη ζωή. Μπορεί ποτέ να είναι αγαθός ένας που συμμαχεί, συμπράττει ή αποδέχεται σαν φυσιολογικό το έγκλημα και τους εγκληματίες που το διαπράττουν?

http://fantastikeskatastaseis.blogspot.com/