Είναι τόσο δύσκολο να πείσεις κάποιον πως αυτό που ζει είναι μια μεγάλη απάτη? Είναι τόσο δύσκολο να ξυπνήσεις κάποιον από τον ύπνο του? Ναι είναι. Γιατί όσοι πασχίζουν να αφυπνίσουν τους υπόλοιπους, ξεχνάνε, τις περισσότερες φορές, μια ουσιαστική παράμετρο. Θέλουν? Επιθυμούν κάτι διαφορετικό από αυτό που έχουν? Κι όταν λέμε να το επιθυμούν, εννοούμε πως ότι υπάρχει γύρω τους τους στενεύει πλέον τόσο ασφυκτικά που δεν μπορούν να ανασάνουν, η ψυχή φωνάζει με όλη τη δύναμη πως θέλει να απελευθερωθεί από τα δεσμά, να πετάξει, να ξεφύγει από όλο το κατασκεύασμα του αίσχους και να λάμψει σε μια άλλη πραγματικότητα. Αυτό είναι ένα μεγάλο θέλω, που μπορεί να κινήσει βουνά. Τι όμως είναι το ΘΕΛΩ των περισσότερων ανθρώπων που βλέπουμε γύρω μας? Μια βελτίωση της κανονικότητας. Δεν ενδιαφέρονται να χτίσουν κάτι νέο, αρκούνται να ζήσουν κάπως καλύτερα στον κόσμο που βρήκαν και που δεν θα τον αλλάξουν σε τίποτα.
Ο περισσότερος
κόσμος σήμερα είναι ένας κάτοικος μιας περιοχής που ελέγχεται από μαφιόζικα
κυκλώματα. Γεννιούνται και πεθαίνουν μαθαίνοντας τους κανόνες που επιβάλουν οι
συμμορίες της περιοχής. Ποιοι είναι οι νονοί, οι μπράβοι, οι εκβιαστές, η ξεπουλημένη
δημόσια διοίκηση, μαθαίνουν να υποκύπτουν στους εκβιασμούς για να έχουν ήσυχο
το κεφάλι τους, να πληρώνουν φακελάκια στους λεβέντες που περνάνε το βράδυ να «εισπράξουν»,
παρακολουθούν την τιμωρία των ανυπάκουων. Γύρω τους το οργανωμένο έγκλημα πλουτίζει
από όπλα, ναρκωτικά, πορνεία, κι αυτοί συνηθίζουν να ζουν δίπλα του, γεννώντας παιδιά,
πηγαίνοντας σε γάμους βαφτίσια, αγοράζοντας ένα σπιτάκι, ένα αυτοκινητάκι,
χτίζοντας μια φωλίτσα ανάμεσα στα ερείπια ενός ανύπαρκτου κράτους. Η ζωή κυλάει
ήσυχα, αθόρυβα, με κατεβασμένα τα κεφάλια γιατί είναι αποδεκτό από την
κοινότητα πως «έτσι είναι τα πράγματα». Ο νονός θα βρει και μια δουλίτσα στο παιδί, θα
βοηθήσει στις δουλίτσες, θα δώσει και λίγα ψίχουλα από τα μεγάλα κέρδη να μην
πεινάνε οι φουκαριάρηδες. Θα φτιάξει και μια ενδιάμεση τάξη, εκείνη που δεν
έχει αναστολές, ούτε ντροπή, ούτε ενδοιασμούς να συμμετέχει και να συνδράμει
στα εγκλήματα, η οποία τάξη θα έχει μια πιο άνετη «κανονικότητα» από τη πλέμπα.
Τα υπόλοιπα είναι
παραλλαγές αυτού του μοτίβου. Η ενημέρωση κομμένη ραμμένη στα όρια που οι νονοί
επιτρέπουν, η υπενθύμιση για συμμόρφωση στους κανόνες, άλλοτε με χαϊδέματα, άλλοτε με σφαλιάρες, κι
άλλοτε με το όπλο στη μούρη, η χειραγώγηση από «έμπειρους καθοδηγητές». Και τα
πρότυπα που θα διαμορφώνουν τις επόμενες γενιές, σάπια, με ινδάλματα ανθρώπους
κούφιους, σάπιους, διεστραμμένους, στολισμένους με μπιχλιμπίδια φανταχτερά για
να εντυπωσιάζουν τα αμόρφωτα πλήθη, τα οποία φυσικά παραμένουν αμόρφωτα από μια
ελλιπή και ανούσια παιδεία, που έχει ακριβώς αυτό τον ρόλο. Να μην «κινδυνεύει»
κάποιος να ξυπνήσει για να μην χαλάσει τη πιάτσα.
Θέλουν λοιπόν να
ξυπνήσουν οι άνθρωποι της συνήθειας? Υπάρχει ακόμα μέσα τους κάποια φλόγα που
να τους καίει και να τους υπενθυμίζει πως η ζωή πρέπει να είναι κάτι περισσότερο
από μια ανοχή στην ασχήμια? Ονειρεύονται τα ηλεκτρικά πρόβατα? Κι αν ακόμα
ονειρεύονται, έχουν το θάρρος να δοκιμάσουν να κάνουν τα όνειρα πραγματικότητα?
Και φυσικά θάρρος δεν είναι οι ηρωικές κραυγές μπροστά σε μια οθόνη, καθισμένοι
σε ένα δωμάτιο με τους καφέδες δίπλα, τα τσιγάρα και κανα πιτόγυρο για τη λιγούρα.
Θάρρος δεν είναι τα βιντεάκια με τις επιβλητικές μουσικές και εικόνες ανθρώπων
που χρίστηκαν αυτόκλητοι εκπρόσωποι των θεών επί της γης. Στην εποχή της υπερπληροφόρησης
και φυσικά της παραπληροφόρησης έχουμε να αντιμετωπίσουμε δυο φαινόμενα, δυό
άκρα. Τους απόλυτα χειραγωγημένους που περιμένουν τις υποδείξεις και εντολές
των απατεώνων για να κουνήσουν το χεράκι τους και τους κατόχους της απόλυτης
γνώσης που αναφέρουν ότι τους κατέβει στο κεφάλι, έτσι κι αλλιώς οι μπούρδες
είναι τσάμπα.
Κάπου ανάμεσα στις
δύο κατηγορίες προσπαθεί να αναδυθεί η αλήθεια, να βγει μια αχτίδα από φως μέσα
στο απόλυτο σκοτάδι. Την χτυπάνε αλύπητα κάθε είδους απατεώνες, την αποστρέφονται
οι ήσυχοι σκλάβοι, την παραποιούν οι εργολάβοι του συστήματος. Όμως ας θυμηθούμε τα λόγια που είχε πει ένας πολύ
ενορατικός συγγραφέας… «αλήθεια είναι αυτό που συνεχίζει να υπάρχει, ακόμα κι
όταν εσύ σταματήσεις να το πιστεύεις». Οι άνθρωποι συνήθισαν να ζουν τη ζωή του
κάνοντας «εκπτώσεις» στα δικαιώματα τους. Συνήθισαν να προσαρμόζονται σαν
κατσαρίδες σε ένα τοπίο καταστροφής. Συνήθισαν να αποδέχονται σαν κανονικότητα
μια παγκόσμια διαστροφή. Συνήθισαν να απλώνουν τους ορίζοντες τους μέχρι εκεί
που φθάνει η ματιά τους καθώς είναι σκυφτοί. Υπάρχουν εκείνοι που επιμένουν
ακόμα να είναι όρθιοι για να μην έχει όρια η ματιά τους σ΄αυτό που βλέπουν. Όπως
όρια δεν έχει το σύμπαν.
Το πρόβλημα είναι
πως όταν βλέπεις, όταν γνωρίζεις, αν πραγματικά είσαι άνθρωπος με μεγαλείο
ψυχής, δεν θέλεις να είσαι μόνος στο δρόμο του ονείρου, θέλεις να παρασύρεις κι
άλλους πολλούς στο κόσμο των θαυμάτων… Θέλουν? Μπορούν?....
